У Збураж ссылалі з ваколіц,
сялян непакорных паны,
каб тыя не ведалі волі.
каб верна служылі яны.
Але непакорных сагнуцца
Заставіць паны не змаглі:
Сяляне да волі імкнуцца
І тут кожны дзень пачалі.
Лясы ад сякеры радзелі.
Бутлелі харомы паноў,
І добра паны разумелі,
Што мала сякуць мужыкоў.
Так беглі гады за гадамі:
То немцы, то ляхі гналі
І кяікалі нас мужыкамі
А мы ж – беларусы былі!
Падаткамі  “мудра “ душылі
У хаўрус сябе ўзялі папоў
Каб працай сяляне слцжылі,
Каб цалавалі паноў!
Жылося так горка стагоддзі
Дзядам і тваім і маім,
Паночкам сказалі ж мы: годзе!
Канец вашым справам ліхім!
Улада Саветаў мой Збураж
Да волі з нядолі ўзняла:
Пасля цёмных ночаў і бураў
Нам сонца навекі дала!
Мы самі цяпер тут пануем –
Вырошчваем хлеб і сады.
Жыццё сваё ў шчасці святкуем
Не ведаем болей бяды.
Паны нас у Збураж збіралі
Каб гонар у землю ўтаптаць,
Навек жа мы вольнымі сталі
Аж хочацца песні спяваць!
Быў вегасень ярка пунцовы,
Абдымкі ўсходніх братоў:
Не будзе ніхго Збураж новы
Называцца болей вёскай рабоў.