По всей земле, во все концы
Пройдись-ка, ну и что ж,
Милей, чем наши Ляховцы
Нигде ты не найдешь.
Большущая деревня, да,
И много улиц здесь,
Но среди улиц всех одна
Особенная есть.
Когда-то там густой стеной
Сосновый бор стоял,
И часто ветер озорной
Их кроны трепетал.
Вот потихоньку дни идут,
То лето, то зима,
И как в лесу грибы растут,
Возникли там дома.
Стояло три избы тогда
Сначала тех времен:
«3-за Польщы», - как гласит всегда
Наш местный лексикон.
История ведь никогда
Не может быть стара,
В сорок втором году сюда,
Бросая хутора,
Съезжался наш рабочий люд,
Деревня ожила...
«Даст Бог и приживемся тут», -
Звенела всем пила.
И жизнь, идя своим чредом,
Все новое несла,
Так вырастал за домом дом
И улица росла.
Хвоенкой стали называть
Все этот уголок,
Хоть сосен больше не видать
И только ветерок
Все так же, на ходу летя,
Ветвями зашуршит,
То вновь забавно, как дитя,
Под крышей застучит.
Хоть время то ушло от нас
И много кого нет,
Но вот название, оно
Достигло наших лет.
Дед Хонь и дет Кашута жил,
Ох, как года идут...
И баба Владя - старожил,
Онийка жила тут.
По ней ходил Федосий-дед
И полон жизни, сил,
С детьми своими много лет
Поля пахал, косил...
Бессильна я пересчитать
Все эти имена,
Пришлось ведь многим умирать,
Когда была война.
И партизаны-то как раз
Здесь рядом были тут,
Поэтому не зря сейчас
Так улицу зовут.
Пусть Партизанская цветет!
Смеются дети пусть!
Пускай там пчелки носят мед,
Развеет ветер грусть!
Из жизни все равно уйдем,
Хотим мы или нет,
Но как же вспомнят нас потом?
Оставим какой след?
Как страшно мне в душе моей
Кого-то не любить, -
И чтоб по улице своей,
Не дай Бог, наследить.
Мне каждый кустик здесь знаком
И каждый уголок,
И здесь родимый отчий дом,
И я молю:
«Мой Бог! Благослови живущих там
Любимых мне людей,
Пройдись скорее по домам
И там любовь излей!»

    ***

Я люблю, Беларусь, сінь азёр тваіх, рэчак,
Пах чаромхі вясною і клёкат буслоў,
Залатое жніво, смак паспелых парэчак
І зімовыя сцюжы халодных вятроў.
Усім сэрцам люблю я блакіт твайго неба,
Працавітых, прыветлівых родных людзей,
Я хачу, на сталах каб было многа хлеба
І вясёлы каб смех не змаўкаў у дзяцей.
Я з табою дзялю твае боль і трывогі,
Адчуваю мінулы ваенны той страх,
І чарнобыльскі жах, з-за чаго цяпер многіх
Мы праводзім, як кажуць, у апошні іх шлях.
Хай жыве Беларусь! Няхай радасць іскрыцца!
Каб шчасліваю кожная стала сям’я,
За цябе, Беларусь, буду Богу маліцца,
Бо Ён любіць цябе яшчэ болей, чым я.
                                           1 лютага 2007 года

***

Ты да сэрца майго блізка,
Беларусь – зямля бацькоў,
Ты была маёй калыскай
З самых першых тых дзянькоў.
Ты была мне быццам маці,
Бо з табою я ўзрасла,
Першы крок зрабіўшы ў хаце,
Па зямлі тваёй пайшла.
Спатыкалася часамі,
Як шукала сэнс жыцця,
Разам з добрымі бацькамі
Я яго такі знайшла.
З таго часу яшчэ болей
Пачуццям няма мяжы,
Адчуваю: твая доля –
Частка і маёй душы.
У блакітныя нябёсы
Накірую я свой зрок,
Найшчаслівейшага лёсу
Папрашу, каб даў сам Бог.
                                        2 лютага 2007 года

  ***

Беларусь – мая старонка,
Я люблю, мой край, цябе,
Шум вясною рэчкі звонкай,
Промні сонца на сяўбе,
Гоман птушак, водар мяты,
Неба светлага прасцяг
І страху бацькоўскай хаты,
Часцяком дзе я ў гасцях.
Міла сэрцу і  для вока
Неабсяжная ралля,
І няўпэўненыя крокі
Побач з маці немаўля.
Залацістыя абшары,
Збажыны ўрадлівы цуд,
Беларусаў родных твары –
Гэта ўсё і ёсць мой кут.
І твая бяда і ліха,
І ваенны цяжкі час,
І Чарнобыль, і Няміга
Не забудуцца для нас.
У жыццёвым падарожжы
Лёс нялёгкі выпаў нам.
Літасцівы, добры Божа,
Ты насустрач выйдзі Сам.
Як дзіця, прашу я проста,
Шчыра, ад усёй душы,
Каб заўчасна на пагостах
Не ўзвышаліся крыжы,
Каб старэнькія бабулі
Дажывалі век з дзяцьмі,
Каб нашчадкі нашы чулі,
Што і мы былі людзьмі.
                             13 лютага 2007 года

***

Родны кут! Твая стыхія,
Як патрэба для мяне!
Нездарма і настальгія
Мучыць люд на чужыне.
Бо зямля бацькоў як лекі -
Гэта ведама ўсім.
Яна лечыць чалавека -
Не жартую я зусім.
Беларусь, мой край радзімы,
Цябе часта магу сніць,
У жыцці тут мітуслівым
Непрыкметна час ляціць.
З кожным годам мімаволі
Пачуццё радства - усплёск,
Твая радасць, твае болі –
Гэта, уласна, і мой лёс.
Беларусь! Благаслаўляю
Тваю ўладу і народ,
Так святы закон, я знаю,
Навучае з рода ў род.
І вядома, калі ўлада
Супраць Бога не ідзе,
То краіна будзе садам,
Дабрабытам зацвіце.
                                 14 лютага 2007 года

***

Невялікі я хлапчына,
Разумею: Беларусь –
Гэта ёсць мая краіна,
Тут жыву я і вучусь.
У вольны час адпачываю,
У грыбы хаджу ў лясок,
Бульбу восенню капаю,
П’ю бярозавы свой сок.
Люблю ў рэчцы рыбу вудзіць -
Карасі і шчупакі,
Адкажыце, хто не любіць
Адпачынку ля ракі?
Мы жывем цяпер з табою
У спакойны, мірны час,
Бога дзякую за тое,
Што няма вайны ў нас.
                        14 лютага 2007 года

***

Мой родны куточак, мая Маларыта,
Прыгожы, утульны, як цуд, гарадок!
Ад подыху ветра хвалюецца жыта,
Падмігвае ў недрах яго васілёк.
Жніво. На палетках бязмежных пад сонцам
Калоссе, як золата, там зіхаціць,
І спеў жаўрука меладычны бясконца
У небе блакітным звініць і звініць.
У цэнтры ёсць дом дзевяціпавярховы,
Адзіны, заўважце, у нас святлафор,
Таксама сваі асаблівасці мовы,
А ў лесе духмяны, пахучы чабор.
І мірнае неба... Жадаю адкрыта:
Няхай у людзей будуць мірныя сны,
Дай Бог,  дарагая мая Маларыта,
Не ведаць ніколі-ніколі вайны!
                                 Июнь 2022 года